Steve de Kameleon
Zwarte Piet Ivy de Pijlgifkikker
Dude die moeilijk doet James de Krokodil
Verenigde Naties Guy het Aapje – Douchebag
Op een dag in een tropisch regenwoud waren Steve de Kameleon en Guy het Aapje aan het chillen. Ze waren op een hangmat fruit aan het eten. Het ging een hele tijd gewoon goed tot Guy het laatste fruit op at voor Steve zijn neus. Steve schrok en werd vervolgens boos. Doordat hij boos werd, werd zijn kleur rood. En op dat moment kwam er een pijlgifkikker voorbij gesprongen. Toen hij zag dat de kameleon rood werd, vond hij dat niet goed. Hij vond dat je alleen rood mag zijn als je echt giftig bent en niet als je boos bent. Hij sprong naar Steve toe en zei: “Ben jij giftig?” Hierop reageerde de kameleon: “Ik ben boos en daardoor word ik rood. Dat hoort nou eenmaal gewoon bij een kameleon. Dat kan je niet veranderen.” De pijlgifkikker, Ivy was zijn naam, reageerde hierop. “Van alle kikkersoorten is mijn soort al de enige die rood is, dus ik heb het gevoel dat jij met me spot door rood te worden.” Steve zegt: “Een kameleon wordt nou eenmaal rood als hij boos is, dus dat heb je te accepteren en dat is niet racistisch bedoel. Je wordt helemaal niet anders gezien als alle andere dieren in mijn ogen.” De kameleon werd nu alleen maar roder omdat hij bozer werd. Dit kwam doordat hij de argumenten van Ivy nergens op vond slaan. De pijlgifkikker zag ook dat de kameleon roder werd en dacht dat hij dat deed om de kikker alleen maar te pesten. Hierop reageerde Ivy als volgt: “Ik voel me gediscrimineerd voor mijn kleur omdat jullie ooit mijn ras hebben opgesloten om ze vervolgens klusjes voor jullie te laten doen. En nu worden jullie rood als jullie boos worden, terwijl wij, rode kikkers, pas echt boos waren toen jullie ons hadden opgesloten.” Steve zijn antwoord was hierop: “Het hoort nou gewoon eenmaal bij een kameleon, punt uit. En dat verhaal over ooit dat wij iets met jou ras hebben gedaan is nu al zo lang geleden. Dat moet je nu echt een keer kunnen laten rusten.” Maar Ivy de pijlgifkikker was zeker niet van plan het hierbij te laten. Zo ongeveer een paar uurtjes later besloot Ivy te gaan klagen. Dit was hij van plan te gaan doen bij James de Krokodil. Hij is een van de machtigste dieren van het regenwoud, of misschien zelfs de aller-machtigste. Toen Ivy zijn verhaal had gedaan bij James trok James een moeilijk gezicht. “Ja, ja… Ja. Ik snap hoe je voelt. Ja, daar gaan we wat aan doen. Bij deze schaffen we het gewoon af dat kameleons rood worden als ze boos zijn. Ze kiezen maar een andere kleur, of ze worden maar gewoon niet meer boos. En anders zorgen ze maar dat jij het niet ziet, gaan ze zich maar afzonderen als ze boos zijn. Jij zal er geen last meer van hebben, dat beloof ik je.” Hierop dankte Ivy James uitgebreid en verliet het moeras van James. Hij dacht nog: “Haha, hiervan zal die stomme kameleon nog opkijken.” Een paar dagen later was het gesprek van de dag rode kameleons. Overal verbijsterde kameleons die het niet eens waren met de nieuwe regel: “Kameleons mogen niet meer van kleur veranderen.” Het was niet meer duidelijk wie er nou wel werd gediscrimineerd en wie niet. Het hoort bij kameleons dat ze van kleur veranderen. En nu mogen ze dat niet meer. Ze kunnen er niets aandoen, het hoort nou eenmaal zo. Maar het was toch echt een regel geworden. Wat Steve hier van vind is duidelijk. Hij is het er niet mee eens, zoals wel te verwachten viel. Ook hij ging nu met zijn verhaal naar James. Na het verhaal aangehoord te hebben reageerde James als volgt: “Je moet je niet zo aanstellen. Door dat jij en je soortgenoten nu niet meer van kleur mogen veranderen, voelen een hoop diersoorten uit deze omgeving een stuk gemakkelijker. Daarom is het nu op deze manier gedaan. Kunnen jullie je huid niet verven of zoiets dergelijks? Dan kunnen jullie boos worden wat jullie willen en niemand heeft er last van.” Steve keek James nu vol ongeloof aan. “Niemand zegt u. U zegt dat niemand er last van zal hebben. U heeft bijna gelijk. U vergeet alleen een diersoort die hier zeker wel last van zal hebben.” James zegt: “En welke diersoort mag dat dan wel wezen?” Steve zegt hierop: “Wat dacht u van alle kameleons. Wij voelen ons nu onderdrukt omdat me niet mogen zijn wie we zijn. Maar ja, daar heeft u geen ogen voor. Daar houdt u geen rekening mee.” Weken van stakingen en onrust gingen voorbij. Alle kameleons waren berijd te strijd voor hun rechten. Maar na een lange periode ging die strijdlust voorbij. Steve de kameleon deed op een gegeven moment een uitspraak: “De andere dieren denken alleen maar aan zich zelf, ze denken alleen maar aan hoe ze het voor zich zelf gemakkelijker kunnen maken. Maar aan ons denken ze niet.” Dit waren de laatste woorden die een kameleon ooit gesproken heeft in dit regenwoud. Ze zijn hierna naar een eiland in de buurt van Afrika verhuisd. Een eiland waar andere dieren ze wel accepteerden zoals ze waren.
Kritiek op de standen
Adel: Nobel de koning (leeuw) die deed wat voor hem het beste uitkwam zodat hij de machtigste bleef.
Dat is niet echt wat een rechtvaardige koning zou doen. Hij deed er alles aan dat zijn bestaan gered kon worden. Ook was het rechtsproces wat hij tegen Reinaard de Vos voerde, ging niet rechtvaardig.
Hij liet Reinaard op een gegeven moment alleen maar vrij omdat hij had verklapt dat er ergens een schat lag. Bruun de beer, daarbij was het precies hetzelfde verhaal. Die moest Reinaard dagvaarden, maar uiteindelijk liet hij zich verleiden doordat Reinaard zei dat er ergens honing was. Tibeert de kat en Grimbeert de das waren niet eerlijk tegenover de koning en die deden precies wat voor hun het beste uitkwam. Geestelijke: De pastoor had een vrouw en een kind terwijl je als geestelijke geen seks mag hebben, dus dat klopte ook niet echt. De vrouw van de pastoor Julocke ( wat iets van jou lok ik betekend) die bood de personages de mogelijkheid om te ontsnappen. Burgers: Op de burgers werd eigenlijk niet zoveel kritiek gekregen, want het verhaal ging merendeels over het bestuur.
